De toerist versus de student
Door: Ellen Bastiaansen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
19 September 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Time flies when you’re having fun. Dat zeggen ze.. maar het blijkt ook best wel te kloppen. De maand telt alweer zeven dagen minder en de klok is ook alweer 14 keer rond geweest. Dit bekent dat de tweede week van mijn avontuur alweer voorbij is!
Afgelopen zaterdag en zondag hebben we lekker de toerist uitgehangen. Zaterdag pakten we de hop on hop off bus (je kent ze wel, die rode bussen) om door de stad te gaan toeren. Daar zaten we dan, op het dak, camera in de hand en luisterend naar de informatie die werd verteld via onze oortjes. Onze eerste stop waren de botanische tuinen van Kirstenbosch. Mooie bloemen en planten, maar het mooiste uitzicht was toch wel weer de Tafelberg. We sjokten door de tuinen op zoek naar de loopbrug die we in de verte zagen. Na wat speurwerk vonden we deze en vonden we deze brug ideaal om een paar selfies te schieten. Ook was deze brug ideaal om te laten schommelen en mensen uit evenwicht te brengen. Altijd leuk! Na nog meer gesjok waren we het beu en wilden we terug naar de bus. We liepen over een grasveld naar het pad. Het enige probleem was dat het laatste stuk grasveld naar het pad toe was afgezet met een touwtje. Maar er stond nergens dat je er niet overheen mocht, dus wij met zijn drieën over dat afgezette stukje richting het pad. Toen was het probleem nog niet opgelost. Overal stonden bordjes naar welke tuin je kon lopen, maar nergens stond een bordje met uitgang! Kennelijk wilden ze niet dat je het park zou verlaten. Na wat rondvraag vonden we de uitgang en konden we onze toeristische route weer vervolgen.
We kwamen langs een krottenwijk. Wat een armoede zeg! Je kunt je het jezelf haast niet voorstellen dat mensen kunnen leven in een huisje wat slechts is gemaakt van enkele golfplaten met wat ramen erin!
De bus bracht ons verder richting Houtbaai. In dit havenstadje liepen we over de kade om daar van het prachtige uitzicht van bootjes, bergen, zee en strand te genieten. Ook waren er twee nieuwsgierige zeehonden aan de kade die vis kregen van een vrouwtje. Dit vrouwtje had een vel van een vis in haar mond. Ze gooide eerst een vel in het water om de zeehond te lokken. Daarna zag de zeehond het vissenvel in de mond van de vrouw, kwam uit het water en greep de vel uit de mond van de vrouw. GAT-VER-DAMME! Bij een bezoekje aan de haven hoort natuurlijk het eten van een visje, ja zonder vel! Wij rennend terug naar de bus, omdat we dachten dat ie ander voor ons neus weg zou rijden. Maar onze topsport was voor niks, want de buschauffeur had kennelijk alle tijd.
Langs de kust reden we naar Camps Bay. Hier liepen we wat over het strand. We hadden gedacht dat hier meer te beleven viel, maar dit bleek echter niet zo te zijn. We pakten de bus die ons, langs het WK stadion en Sea Point Promenade, weer terug bracht naar de opstapplaats bij Waterfront.
Op zondag reden we richting de pinguïns van Boulders Beach. Ik reed het eerste stuk, ongeveer 45 kilometer, door haarspeldbochten in de bergen. We kwamen zonder kleerscheuren aan bij de pinguïns. Deze beestjes lagen lekker te genieten van het zonnetje of trippelden naar de zee om af te koelen.
We reden door naar Kaap de Goede Hoop. We waren in het park, maar er waren verschillende afslagen. We reden richting Olifantenbos.. Want misschien kwamen we wel een olifant tegen! Langs de weg zagen we een struisvogel en wat herten in het wild lopen. We stapten uit en liepen de bosjes in om dichterbij ze te komen. We wisten niet of we daar wel mochten lopen, maar onder het motto ‘Er staat geen bordje dat het niet mag’ gingen we er op af. Na wat foto’s te hebben gemaakt, draaiden we toch maar om en reedden we naar Kaap de Goede Hoop. Daar gingen we als echte Japanners met het bord op de foto. We liepen verder naar de rotsen, via krakkemikkige houten treden en rotsblokken, beklommen we deze. Het uitzicht was echt mooi!
Op maandag hadden we weer een meeting in het ziekenhuis. Deze duurde maar 45 minuten, dus we konden al vlug weer gaan studeren thuis. Ook op dinsdag werkten we aan ons projectplan. Jaja, ijverig! Dinsdag bleek het Mexicaanse Onafhankelijkheidsdag te zijn. Aangezien we wat Mexicanen in huis hebben, gingen we uit eten bij de Mexicaan in de stad. We waren met 16 man. Op de heenweg hadden we 3 taxi’s, dus dat ging prima. Op de terugweg hadden we er echter maar twee. Ik zei dat ik een andere wilde gaan bellen, maar de taxichauffeur zei dat we er makkelijk inpasten, omdat het zevenpersoons taxi’s waren. We zaten met 8 man en een chauffeur in die taxi gevouwen. Zoiets zou in Nederland nooit mogen!
Woensdagochtend kregen we een rondleiding op de kraamafdeling van het ziekenhuis. We mochten overal binnen kijken en mochten zelfs op de intensive care van de neonatologie komen! Het bleek dat ze hier veel dezelfde behandelingen uitvoeren dan in Nederland. Echter de levensvatbaarheid van een baby ligt hier bij 26 weken en bij ons bij 24 weken. De kraamvrouwen liggen hier op meerpersoonskamer. Wanneer de bevalling goed is gegaan mogen vrouwen hier een dag later naar huis. Wanneer het kindje wordt opgenomen, mogen de vrouwen naar huis. Wanneer de toestand van de pasgeborene is verbeterd en het klaar is om naar huis te gaan, komen de vrouwen in het ziekenhuis slapen. Hier liggen ze op een 5 persoonskamer waarbij zij hun kindje zelf kunnen verzorgen. De verpleegkundigen observeren hoe de moeder haar kind verzorgt en kunnen haar helpen waarbij nodig. Zo gaan de moeders wat ervaren naar huis en kunnen ze zorg dragen voor hun kindje. Op deze kamers komen vrouwen van ‘Moeders voor Moeders’ langs. Zij geven voorlichting over safe seks en delen folders en condooms uit. Ook in de wachtkamer voor de polikliniek zie je overal posters over borstvoeding en safe seks.
In de middag werkten we aan school, want het regende hier! Zit je niet in Nederland, regent het nog! ’s Avonds gingen Juliette en ik met een huisgenootje naar de yoga. Ik voelde spieren waarvan ik het bestaan niet wist, maar het was best leuk. Eenmaal thuis werd er aangebeld. Er stond een vrouw aan de deur die honger had. Een huisgenootje gaf haar een banaan. De vrouw ging zeuren dat ze alleen voedsel in plastic of papier wilde, omdat dit verpakt is. Wat een zeurkous! Krijgt ze iets, is het nog niet goed! Dat doen we dus ook niet meer.
Donderdag regende het wederom en zaten we ook weer aan school te werken. Ik zat er doorheen door het weer en het schoolwerk, dus besloten Juliette en ik als therapie te gaan shoppen. We reden naar Waterfront en sjokten daar de hele middag rond! Dit deed me goed!
We zouden vandaag van de Clinical Facilitators horen welke verpleegkundigen van welke afdelingen mee gaan doen aan ons e-learning programma. Helaas, kregen we maar reactie van één Clinical Facilitator, dus dat schiet niet echt op.
We staan nu op het punt te vertrekken naar Hermanus. Daar is een weekendje met de organisatie waarbij we ons huis hebben gehuurd. Er gaan veel Nederlanders mee, dus we hoeven even geen Engels te praten! In Hermanus gaan we onder andere braaien (bbq-en) en met een bootje de zee op om walvissen te spotten. Hopelijk wordt het mooi weer en hoef ik de trui die ik nu aan heb dit weekend niet te dragen!
Bedankt voor alle berichtjes op mijn vorige verhaal. Hopelijk lezen jullie dit verslag ook weer met plezier en laten jullie een berichtje voor mij achter!
X Ellen
Afgelopen zaterdag en zondag hebben we lekker de toerist uitgehangen. Zaterdag pakten we de hop on hop off bus (je kent ze wel, die rode bussen) om door de stad te gaan toeren. Daar zaten we dan, op het dak, camera in de hand en luisterend naar de informatie die werd verteld via onze oortjes. Onze eerste stop waren de botanische tuinen van Kirstenbosch. Mooie bloemen en planten, maar het mooiste uitzicht was toch wel weer de Tafelberg. We sjokten door de tuinen op zoek naar de loopbrug die we in de verte zagen. Na wat speurwerk vonden we deze en vonden we deze brug ideaal om een paar selfies te schieten. Ook was deze brug ideaal om te laten schommelen en mensen uit evenwicht te brengen. Altijd leuk! Na nog meer gesjok waren we het beu en wilden we terug naar de bus. We liepen over een grasveld naar het pad. Het enige probleem was dat het laatste stuk grasveld naar het pad toe was afgezet met een touwtje. Maar er stond nergens dat je er niet overheen mocht, dus wij met zijn drieën over dat afgezette stukje richting het pad. Toen was het probleem nog niet opgelost. Overal stonden bordjes naar welke tuin je kon lopen, maar nergens stond een bordje met uitgang! Kennelijk wilden ze niet dat je het park zou verlaten. Na wat rondvraag vonden we de uitgang en konden we onze toeristische route weer vervolgen.
We kwamen langs een krottenwijk. Wat een armoede zeg! Je kunt je het jezelf haast niet voorstellen dat mensen kunnen leven in een huisje wat slechts is gemaakt van enkele golfplaten met wat ramen erin!
De bus bracht ons verder richting Houtbaai. In dit havenstadje liepen we over de kade om daar van het prachtige uitzicht van bootjes, bergen, zee en strand te genieten. Ook waren er twee nieuwsgierige zeehonden aan de kade die vis kregen van een vrouwtje. Dit vrouwtje had een vel van een vis in haar mond. Ze gooide eerst een vel in het water om de zeehond te lokken. Daarna zag de zeehond het vissenvel in de mond van de vrouw, kwam uit het water en greep de vel uit de mond van de vrouw. GAT-VER-DAMME! Bij een bezoekje aan de haven hoort natuurlijk het eten van een visje, ja zonder vel! Wij rennend terug naar de bus, omdat we dachten dat ie ander voor ons neus weg zou rijden. Maar onze topsport was voor niks, want de buschauffeur had kennelijk alle tijd.
Langs de kust reden we naar Camps Bay. Hier liepen we wat over het strand. We hadden gedacht dat hier meer te beleven viel, maar dit bleek echter niet zo te zijn. We pakten de bus die ons, langs het WK stadion en Sea Point Promenade, weer terug bracht naar de opstapplaats bij Waterfront.
Op zondag reden we richting de pinguïns van Boulders Beach. Ik reed het eerste stuk, ongeveer 45 kilometer, door haarspeldbochten in de bergen. We kwamen zonder kleerscheuren aan bij de pinguïns. Deze beestjes lagen lekker te genieten van het zonnetje of trippelden naar de zee om af te koelen.
We reden door naar Kaap de Goede Hoop. We waren in het park, maar er waren verschillende afslagen. We reden richting Olifantenbos.. Want misschien kwamen we wel een olifant tegen! Langs de weg zagen we een struisvogel en wat herten in het wild lopen. We stapten uit en liepen de bosjes in om dichterbij ze te komen. We wisten niet of we daar wel mochten lopen, maar onder het motto ‘Er staat geen bordje dat het niet mag’ gingen we er op af. Na wat foto’s te hebben gemaakt, draaiden we toch maar om en reedden we naar Kaap de Goede Hoop. Daar gingen we als echte Japanners met het bord op de foto. We liepen verder naar de rotsen, via krakkemikkige houten treden en rotsblokken, beklommen we deze. Het uitzicht was echt mooi!
Op maandag hadden we weer een meeting in het ziekenhuis. Deze duurde maar 45 minuten, dus we konden al vlug weer gaan studeren thuis. Ook op dinsdag werkten we aan ons projectplan. Jaja, ijverig! Dinsdag bleek het Mexicaanse Onafhankelijkheidsdag te zijn. Aangezien we wat Mexicanen in huis hebben, gingen we uit eten bij de Mexicaan in de stad. We waren met 16 man. Op de heenweg hadden we 3 taxi’s, dus dat ging prima. Op de terugweg hadden we er echter maar twee. Ik zei dat ik een andere wilde gaan bellen, maar de taxichauffeur zei dat we er makkelijk inpasten, omdat het zevenpersoons taxi’s waren. We zaten met 8 man en een chauffeur in die taxi gevouwen. Zoiets zou in Nederland nooit mogen!
Woensdagochtend kregen we een rondleiding op de kraamafdeling van het ziekenhuis. We mochten overal binnen kijken en mochten zelfs op de intensive care van de neonatologie komen! Het bleek dat ze hier veel dezelfde behandelingen uitvoeren dan in Nederland. Echter de levensvatbaarheid van een baby ligt hier bij 26 weken en bij ons bij 24 weken. De kraamvrouwen liggen hier op meerpersoonskamer. Wanneer de bevalling goed is gegaan mogen vrouwen hier een dag later naar huis. Wanneer het kindje wordt opgenomen, mogen de vrouwen naar huis. Wanneer de toestand van de pasgeborene is verbeterd en het klaar is om naar huis te gaan, komen de vrouwen in het ziekenhuis slapen. Hier liggen ze op een 5 persoonskamer waarbij zij hun kindje zelf kunnen verzorgen. De verpleegkundigen observeren hoe de moeder haar kind verzorgt en kunnen haar helpen waarbij nodig. Zo gaan de moeders wat ervaren naar huis en kunnen ze zorg dragen voor hun kindje. Op deze kamers komen vrouwen van ‘Moeders voor Moeders’ langs. Zij geven voorlichting over safe seks en delen folders en condooms uit. Ook in de wachtkamer voor de polikliniek zie je overal posters over borstvoeding en safe seks.
In de middag werkten we aan school, want het regende hier! Zit je niet in Nederland, regent het nog! ’s Avonds gingen Juliette en ik met een huisgenootje naar de yoga. Ik voelde spieren waarvan ik het bestaan niet wist, maar het was best leuk. Eenmaal thuis werd er aangebeld. Er stond een vrouw aan de deur die honger had. Een huisgenootje gaf haar een banaan. De vrouw ging zeuren dat ze alleen voedsel in plastic of papier wilde, omdat dit verpakt is. Wat een zeurkous! Krijgt ze iets, is het nog niet goed! Dat doen we dus ook niet meer.
Donderdag regende het wederom en zaten we ook weer aan school te werken. Ik zat er doorheen door het weer en het schoolwerk, dus besloten Juliette en ik als therapie te gaan shoppen. We reden naar Waterfront en sjokten daar de hele middag rond! Dit deed me goed!
We zouden vandaag van de Clinical Facilitators horen welke verpleegkundigen van welke afdelingen mee gaan doen aan ons e-learning programma. Helaas, kregen we maar reactie van één Clinical Facilitator, dus dat schiet niet echt op.
We staan nu op het punt te vertrekken naar Hermanus. Daar is een weekendje met de organisatie waarbij we ons huis hebben gehuurd. Er gaan veel Nederlanders mee, dus we hoeven even geen Engels te praten! In Hermanus gaan we onder andere braaien (bbq-en) en met een bootje de zee op om walvissen te spotten. Hopelijk wordt het mooi weer en hoef ik de trui die ik nu aan heb dit weekend niet te dragen!
Bedankt voor alle berichtjes op mijn vorige verhaal. Hopelijk lezen jullie dit verslag ook weer met plezier en laten jullie een berichtje voor mij achter!
X Ellen
-
19 September 2014 - 14:12
Corne:
Heey lieverd. Mooi stukske tekst weer waar ik wel jaloers op ben. Geniet dit weekend daar en have fun. Xxxxjes liefs -
19 September 2014 - 14:39
Marja Schellekens:
Hoi Ellen, fijn te lezen wat je allemaal doet en beleefd !! Geniet ervan !
-
19 September 2014 - 17:06
Rianne:
Een super ervaring Ellen, die nemen ze je niet meer af! Gezellig om mee te lezen! -
19 September 2014 - 20:53
Marleen:
Heee schone zus,
Wat een mooi verhaal zeg.... Zoals jij het bestaan van sommige spieren niet wist, wist ik het bestaan niet van jou blogtalent! ;) whahaha!
Geniet weer verder van je tijd daar en zie je volgende verhaal wel weer verschijnen!
Xxx van ons en een knuffel van de kiddies;) -
20 September 2014 - 12:43
Josine:
hoi ellen,
Fijn dat je het zo naar je zin hebt en dat je veel van Zuid-Afrika te zien krijgt! en ook gaaf dat je daar op de kraam mocht kijken, dat is helemaal jou ding!
Veel plezier dit weekend, hopelijk zie je veel walvissen! Ik wacht met smart op je volgende verslag hahaha.
Xxx Josine
-
20 September 2014 - 18:58
Jose :
Hoi Ellen,
Fijn om te lezen dat je het goed naar je zin hebt en leuke uitstapjes maakt met je vrienden.
Leuk dat je de kraamafdeling ook bezocht hebt is ook wel erg leuk voor je omdat dat toch wel je doelgroep is. We zien weer uit naar je volgende verslag, gezellig om te lezen. Veel plezier het weekend en hopelijk zie je walvissen ( maak er een foto van ik vindt het geweldige dieren)
Groetjes Frans en Jose xx -
20 September 2014 - 21:41
Ad:
Hoi Ellen.
Ik informeerde hoe het met je gaat! Hierdoor ben ik bij je verslag uit gekomen.Dit geeft een aardig beeld van je bizondere belevenissen.Ik wens je een succesvol project, en een gezellige leerzame periode toe.
Groetjes: Ad
-
21 September 2014 - 20:45
Ergi:
Heeeey meske! Wat een avontuur! Leuk om je verhalen te lezen, lijkt me erg interessant om dat ziekenhuis te bekijken. Veel plezier! Liefs van uit parijs!!! xxxx -
24 September 2014 - 18:24
Jose:
Hoi Ellen,
Bedankt voor je mail en de mooie foto van de walvis
Wat gaaf om een walvis zo van dicht bij te zien, het lijkt me inderdaad super
Ja daar moet je nu van genieten nu je er bent het lijkt nog een hele tijd maar is ook weer zo voorbij.
Je gaat ervoor weet ik zeker !!!!
Je schouders eronder en dan komt het goed!!!!!
Lieve groetjes Frans en Jose
-
25 September 2014 - 21:38
Petera:
Hey vrouwke,
Zoals beloofd, ik heb je blog gelezen. Eerlijk, ik lees ze niet allemaal, maar doe mijn best:-). Maar als ik deze zo lees lijkt het erop dat je een serieus zwaar leven hebt ( NOT ). Je vermaakt jezelf prima, dus dat is goed om te lezen. En als troost shoppen: werkt altijd, vasthouden die gedachte!!
Veel plezier daar nog, ik ga je zeker nog vaker lezen.
Groetjes
Petera
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
