Van onderen!

Vrijdag 14 november was een saaie dag, oftewel een dag waaraan we aan school moesten werken. ’s Avonds kookten Suzy en ik natuurlijk de sterren van de hemel. Hierna wilden Katharina en ik naar de sportschool gaan, maar die bleek nog maar een kwartier open te zijn. Niet echt de moeite waard dus. Omdat mijn huisgenoten naar de bioscoop waren, besloten Katharina en ik dus ook maar een film te gaan kijken op de bank.

Zaterdags gingen we naar de Old Biscuit Mill om daar te gaan ontbijten. Ik liet mijn huisgenootje Tashia (USA) kennismaken met bitterballen. Ze waren helaas niet zo lekker als thuis, maar toch was het goed te eten.
’s Middags was er een race van de Volvo Ocean Race in de haven bij Waterfront. Corné, Juliette, Nina (Duitsland) en ik gingen hier kijken. Al snel vonden we het saai worden en gingen we naar Waterfront. Het begon te regenen en Nina en ik hadden geen zin om in de regen op de boten te moeten wachten. We besloten daarom om wat door het winkelcentrum te gaan sjouwen. Op het laatst zijn we nog wel even teruggegaan naar de haven om de boten binnen te zien komen.

Zondags gingen Nina, Yvonne Hendriks en ik naar de Tafelberg om hier vanaf te gaan abseilen. Nu was er gelukkig wel plaats! Na veel te lang in de rij te hebben gestaan en eigenlijk veel te laat boven te zijn gekomen, werden we vastgesnoerd in aan een aantal touwen. Na de instructie gingen we over de rand, op weg naar de ondergang. Onder het motto ‘als Monique (Hendriks) het kan, kunnen wij het ook’ durfden Yvonne en ik het aan. Toch hadden we in ons achterhoofd hangen dat Pater Sjef een gecombineerde mis voor ons kon doen, mocht het touwtje breken.
Yvonne ging als eerste naar beneden. Ik zou als tweede gaan, maar Nina heeft hele erge hoogtevrees. Ik wilde dus dat zij als tweede zou gaan, zodat ik haar aan kon moedigen. Na lang praten stond ze op het randje, maar durfde nog niet. Ik riep naar mensen op de Tafelberg dat ze Nina aan moesten moedigen, dus een aantal begonnen te joelen. Uiteindelijk is Nina niet gegaan en was het dus mijn beurt. Mijn knietjes begonnen aardig te knikken, maar ik moest van mezelf gaan. De stenen waar we moesten lopen liepen echt verticaal naar beneden. Mijn pink sneedt door mijn handschoenen langs het touw, maar ik durfde het touw niet los te laten. Ik wist dat je niet kon vallen, omdat ze boven en onder je in de gaten hielden, maar toch was het wel een raar idee om aan een touwtje aan een berg te hangen. Ze hadden gezegd dat halverwege een verrassing kwam; een gat. Ik kwam wel een gat tegen en dacht dat dat het was. Totdat ik echt halverwege aan kwam.. De verrassing was dat de rots ophield. Ik dacht bij mezelf ‘hoe ga ik dit nu weer voor elkaar krijgen’. Je kon niet ‘in’ de berg verder abseilen, want dat zou niet lukken met het touw. Ik riep naar Yvonne was ik moest doen. Het bleek dat je jezelf gewoon naar beneden moest laten zakken. Dit was best raar, omdat je nu helemaal geen contact meer had met een soort vloer en je zomaar in de lucht aan een touwtje hangt te bungelen. Mijn touw ging ook nog eens ronddraaien. Het zicht was best mooi; eerst een stuk berg, dan Camps Bay, Lions Head en dan weer de Tafelberg. Toch vond ik het niet erg toen ik weer met beide benen op de grond stond. Maar! Ik vond het wel echt stoer van mezelf dat ik de hoogste abseil van de wereld gedaan heb! 112 meter maar liefst! Yvonne en ik moesten ongeveer 30 minuten terug naar boven lopen/klimmen. Hier zat Nina, half verkleumend, op ons te wachten.
’s Middags ging ik met Katharina naar Kayamandi; een township bij Stellenbosch waar zij een aantal jaar geleden in een gastgezin heeft gewoond. We reden naar Stellenbosch waar we vervolgens een taxi (lees minibus) moesten pakken naar de township. Een minibus is een busje waarin 11 zitplaatsen zijn. Het busje (wat al redelijk versleten was) zat echter vol met 18 mensen, half bij elkaar op schoot en op plaatsen waar je eigenlijk niet eens mag zitten. Het geld (12 rand = 80 eurocent) moest je aan je voorganger geven, die het vervolgens weer doorgaf aan iemand van het busje.
In de township was het verschil groot. Het gastgezin waar Katharina had gewoond had een ‘normaal’ huis met twee verdiepingen. Deze straat had ook best normale huizen. Er stond zelfs een Audi voor de deur bij een van de huizen! Als je de straat uit liep, zag je krotjes van golfplaten staan. Dit vond ik wel echt een wereld van verschil! We kregen lekker te eten bij het gastgezin. We bleven niet zo lang, omdat we niet precies wisten hoe laat het laatste minibusje terug zou gaan naar het busstation. In Stellenbosch aten we nog wat bij een leuk tentje en toen reden we weer terug naar Kaapstad!

’s Maandags hadden we eerst een meeting met de Clinical Facilitators om de resultaten van de tests en van onze periode kenbaar te maken. Daarna volgende een meeting met Zenobia en daarna nog eentje met Claire, Benthe en Zenobia. ’s Avonds gingen we met Zenobia uit eten bij een restaurantje in Seapoint. Wat hadden ze daar een partij lekkere chocoladetaart!! 

Dinsdag gingen we de certificaten uitreiken aan de verpleegkundigen van OPD. Ze waren allemaal erg enthousiast en begonnen kei hard te juichen en te gillen toen ze hun certificaat in ontvangst mochten nemen. Iedereen wou met ons op de foto en zelfs twee keer als de eerste foto niet naar hun zin was. Ze waren ons allemaal erg dankbaar voor de kans die wij hun gegeven hadden om hun kennis te verbreden. Als dank kregen we een houten giraffe en een in elkaar geknutseld papiertje met dankwoorden.

Woensdagochtend werkten we eerst wat aan school en in de middag gingen Juliette en ik shoppen in Waterfront. Tegen de avond ging de Volvo Ocean Race nog een laatste race houden en de haven en daarna verder op hun route richting Abu Dabi. We klommen over de raling om op de stenen in het water te gaan zitten om zo een beter zicht te hebben. De race duurde best lang en er lagen veel boten in de haven, waardoor wij niet echt goed zicht hadden. We besloten boodschappen te gaan doen en daarna de boten nog te kunnen zien. Na het boodschappen doen en de auto kwijt geraakt te hebben in de parkeergarage, zagen we de boten niet meer. We besloten naar Seapoint te rijden, omdat we verwachtten ze daar ergens te moeten zien. We waren net twee blije, kleine kinderen toen we heel in de verte de boten zagen varen! Het was best mooi: miniatuur zeilboten bij ondergaande zon. De ondergaande zon vond ik het mooiste en daarom reed ik Seapoint helemaal af om daar nog een paar foto’s te kunnen maken. Helaas moesten we naar huis om te gaan eten voor family dinner, want anders had ik daar m’n figuurlijke fotorolletje wel vol kunnen knippen.

Ook donderdag en vrijdag reikten we certificaten uit in het ziekenhuis.

X Ellen