Mzoli's en onze Mazzi
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
31 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Vorige week vrijdag zijn we naar het Heart of Cape Town museum geweest. Dit is een museum wat gaat over de eerste harttransplantatie ter wereld die uit is gevoerd in het Groote Schuur Ziekenhuis. Het ziekenhuis waar wij stage lopen dus. We dachten dat we wat informative zouden krijgen en veel leeswerk. Toen we daar rondliepen bleek het dat ze de hele operatie na hadden gemaakt met levensgrote poppen. Ieeh zo eng! Op ‘n gegeven moment was ik iets in het gastenboek aan het schrijven en hoorde ik voetstappen aankomen. Ik wist dat het Juliette niet kon zijn en ik wist ook dat het geen pop kon zijn. Toch schrok ik me rot, toen een gids van het museum opeens tegen me begon te praten!
Na het museum hadden we een afspraak met Claire (onze Nederlandse stagebegeleidster) en Joeri van PAT (het bedrijf dat de e-learning heeft ontwikkeld). We zijn nog steeds op de goede weg! Ook hebben we wat haken en ogen die aan het programma kleven besproken.
Op zaterdag hadden we met een verpleegkundige van het ziekenhuis afgesproken in Muizenberg. Rond zeven uur ’s morgens waren Juliette en ik daar. Sharon (de verpleegkundige), haar zoon en dochter en Sharons zus met haar dochter kwamen, uiteraard op zijn Afrikaans, te laat aankakken. We gingen van Muizenberg, via St James, naar Fish Hoek wandelen. Dit wandelpad lag langs de kust. Het waaide hard dus het was best koud, maar het uitzicht was mooi. In Fish Hoek namen we de trein naar Simons Town. Daar wilden ze niet uitstappen, dus bleven we zitten om maar weer terug te rijden naar Fish Hoek. De treinroute was recht langs de kust af. De uitzichten waren echt super mooi. Vooral als de golven tegen de rotsen aan sloegen en uiteen spatten. Terug in Fish Hoek gingen we naar het ‘beroemde’ visrestaurantje Kalkys. Vernoemd naar de Kalk Baai waar dit restaurantje aan lag. Volgens onze medewandelaars was de fish and chips lekker en de friet super goed. Juliette en ik vonden er niet heel veel aan en de friet was voornamelijk klef en half gebakken. We wandelden terug naar Muizenberg. Onderweg liepen we nog wat winkeltjes binnen. We gingen eigenlijk alleen maar ‘kijken, kijken en niet kopen’, want door de verhalen die Sharon ons vertelde bleek dat ze geen vetpot hadden om te besteden. Ik stond daar eigenlijk wel van te kijken, omdat Sharon een clinical facilitator is en dus best een goede baan heeft.
Rond de middag waren we weer thuis en zijn we naar Forex gegaan om daar een drankje te gaan doen.
Zondagochtend gingen we met een groep van ongeveer 20 man naar Mzoli’s. Hier kun je braaien (bbq-en) in een township. Bij een winkeltje koop je je vlees en dit breng je dan naar een ander kamertje waar ze dit voor je gaan braaien. Je moet er niet teveel bij nadenken als je daar rondloopt. De vliegen vlogen overal en de handschoentjes die de medewerkers droegen zagen er ook niet heel fris uit. Als je buiten stond begonnen mensen uit de township aan je te vragen of je wat wisselgeld voor hun had of spulletjes van hun wilde kopen. We zijn dus maar snel gaan zitten aan de tafel. Na een tijdje kon je je vlees gaan halen. We hadden met zijn vijven een schaal waar je u tegen zei. We zaten aan een lange tafel en je kon heerlijk met je handen eten. Ik zat dus van top tot teen onder het vet, maar het was wel lekker! Al gauw had ik, en een paar anderen, het gezien want we zaten vol en het wat bloedheet onder die tent.
’s Middags gingen we met een groep naar het Pavillon, ook wel Seapoint Swimmingpool, genoemd. Dit is een zwembad die op een soort verhoging in de zee is gebouwd. Aan de ene kant van het zwembad heb je dus de Atlantische Oceaan en Robbeneiland en aan je andere kant zie je Signal Hill en Lion’s Head. Super mooi en super lekker om even een duik te kunnen nemen. Het zeewater is namelijk ijskoud, omdat dit smeltwater is van Antartica. We keken de zonondergang hier en toen gingen we weer naar huis.
Maandagavond gingen we met een groep van 16 man uiteten bij Cocoa Cha Chi, omdat het Chelsea’s (USA) laatste avondjes was. Ook al regende het wat en kon je niet met iedereen kletsen, toch was het een hele gezellige avond. Als afsluiter gingen we nog even naar de biljart-bar Stones waar je Chelsea’s favoriete drankje dronken, Tequilla.
Dinsdagochtend gingen Corne, Juliette, Leila, Chelsea en ik ontbijten bij Eat on Main. Een soort koffie-/ontbijt-/lunchtent. Tijdens het etentje zat ik al te snotteren en dit werd alleen maar erger toen we afscheid namen van Chelsea. Juliette en ik konden de rest van de dag dan ook niet veel hebben. ’s Avonds wilden we naar salsa gaan om alles van ons af te dansen. We vertrokken optijd, zodat we nog naar de vorige groep konden kijken en we verveelden ons toch in het huis. We waren net vertrokken en toen stopte de auto ermee net voor een rotonde. Al gauw kwam er een hele rits auto’s achter ons te staan en moest ik uitstappen om de auto achter ons te gaan vertellen dat onze auto het niet meer deed. Gelukkig hadden we jonge, beschaafde mensen achter ons die alle begrip toonden dat we niet voort of terug konden. Na een minuut of 5-10 startte de auto weer en konden we weer verder. Toen pas begon de hele rij auto’s achter ons te toeteren. We besloten om naar huis te rijden, omdat we niet met een kapotte auto stil wilden staan op de snelweg of in een vreemde buurt. Thuis ploften we maar op de bank en hielden we een filmavondje.
Op woensdag hadden we geluk en reden we met onze Mazzi (onze Mazda) naar de garage. Ze vroegen wat er mis was met de auto. Tja, wat niet! Er zat een mega barst in de voorruit, de handrem deed het niet, de nummerplaat was los, de auto start vaak niet of valt zomaar uit tijdens het rijden. We hadden afgesproken om Nina (Duitsland) naar het vliegveld te gaan brengen, maar omdat onze auto nagekeken werd konden we deze niet meenemen. We kregen daarom een huurauto voor een dagje. Eindelijk een fatsoenlijke auto onder ons kont! Het was een automaat. Ik had hier nog nooit in gereden, maar na wat tips gehad te hebben van Juliette heb ik het ook geprobeerd.
Donderdag kregen we onze Mazzi (nog steeds met barst in de voorruit) weer terug. Rond vijf uur gingen Suzi, Cecile (nieuw NL-meisje), Juliette, Corne, Miranda, Tobias en ik naar V&A Waterfront om te gaan shoppen!Hierna gingen we eten bij een restaurantje daar. Mijn bestelling werd niet ineens opgenomen en daarom kon ik pas later bestellen. Hierdoor kreeg ik, ondanks we duidelijk hadden gevraagd ons eten tegelijk te krijgen, mijn eten pas toen de rest het al ophad. Maar goed, ook dat is Afrika!
Nu is het alweer vrijdag. Ik ben alweer 8 weken van huis af en over 7 weekjes alweer thuis. Ik ben dus over de helft! Tijd gaat best snel! Aan de ene kant het ik het hier heel erg naar mijn zin, omdat je de vrijheid hebt om zelf te bepalen hoe of wat. Maar toch mis ik mijn lieve Corne ook heel erg! Nog een paar weekjes volhouden, dus komt goed!
Foto’s volgen als internet het weer doet in ons huis.
X Ellen
Na het museum hadden we een afspraak met Claire (onze Nederlandse stagebegeleidster) en Joeri van PAT (het bedrijf dat de e-learning heeft ontwikkeld). We zijn nog steeds op de goede weg! Ook hebben we wat haken en ogen die aan het programma kleven besproken.
Op zaterdag hadden we met een verpleegkundige van het ziekenhuis afgesproken in Muizenberg. Rond zeven uur ’s morgens waren Juliette en ik daar. Sharon (de verpleegkundige), haar zoon en dochter en Sharons zus met haar dochter kwamen, uiteraard op zijn Afrikaans, te laat aankakken. We gingen van Muizenberg, via St James, naar Fish Hoek wandelen. Dit wandelpad lag langs de kust. Het waaide hard dus het was best koud, maar het uitzicht was mooi. In Fish Hoek namen we de trein naar Simons Town. Daar wilden ze niet uitstappen, dus bleven we zitten om maar weer terug te rijden naar Fish Hoek. De treinroute was recht langs de kust af. De uitzichten waren echt super mooi. Vooral als de golven tegen de rotsen aan sloegen en uiteen spatten. Terug in Fish Hoek gingen we naar het ‘beroemde’ visrestaurantje Kalkys. Vernoemd naar de Kalk Baai waar dit restaurantje aan lag. Volgens onze medewandelaars was de fish and chips lekker en de friet super goed. Juliette en ik vonden er niet heel veel aan en de friet was voornamelijk klef en half gebakken. We wandelden terug naar Muizenberg. Onderweg liepen we nog wat winkeltjes binnen. We gingen eigenlijk alleen maar ‘kijken, kijken en niet kopen’, want door de verhalen die Sharon ons vertelde bleek dat ze geen vetpot hadden om te besteden. Ik stond daar eigenlijk wel van te kijken, omdat Sharon een clinical facilitator is en dus best een goede baan heeft.
Rond de middag waren we weer thuis en zijn we naar Forex gegaan om daar een drankje te gaan doen.
Zondagochtend gingen we met een groep van ongeveer 20 man naar Mzoli’s. Hier kun je braaien (bbq-en) in een township. Bij een winkeltje koop je je vlees en dit breng je dan naar een ander kamertje waar ze dit voor je gaan braaien. Je moet er niet teveel bij nadenken als je daar rondloopt. De vliegen vlogen overal en de handschoentjes die de medewerkers droegen zagen er ook niet heel fris uit. Als je buiten stond begonnen mensen uit de township aan je te vragen of je wat wisselgeld voor hun had of spulletjes van hun wilde kopen. We zijn dus maar snel gaan zitten aan de tafel. Na een tijdje kon je je vlees gaan halen. We hadden met zijn vijven een schaal waar je u tegen zei. We zaten aan een lange tafel en je kon heerlijk met je handen eten. Ik zat dus van top tot teen onder het vet, maar het was wel lekker! Al gauw had ik, en een paar anderen, het gezien want we zaten vol en het wat bloedheet onder die tent.
’s Middags gingen we met een groep naar het Pavillon, ook wel Seapoint Swimmingpool, genoemd. Dit is een zwembad die op een soort verhoging in de zee is gebouwd. Aan de ene kant van het zwembad heb je dus de Atlantische Oceaan en Robbeneiland en aan je andere kant zie je Signal Hill en Lion’s Head. Super mooi en super lekker om even een duik te kunnen nemen. Het zeewater is namelijk ijskoud, omdat dit smeltwater is van Antartica. We keken de zonondergang hier en toen gingen we weer naar huis.
Maandagavond gingen we met een groep van 16 man uiteten bij Cocoa Cha Chi, omdat het Chelsea’s (USA) laatste avondjes was. Ook al regende het wat en kon je niet met iedereen kletsen, toch was het een hele gezellige avond. Als afsluiter gingen we nog even naar de biljart-bar Stones waar je Chelsea’s favoriete drankje dronken, Tequilla.
Dinsdagochtend gingen Corne, Juliette, Leila, Chelsea en ik ontbijten bij Eat on Main. Een soort koffie-/ontbijt-/lunchtent. Tijdens het etentje zat ik al te snotteren en dit werd alleen maar erger toen we afscheid namen van Chelsea. Juliette en ik konden de rest van de dag dan ook niet veel hebben. ’s Avonds wilden we naar salsa gaan om alles van ons af te dansen. We vertrokken optijd, zodat we nog naar de vorige groep konden kijken en we verveelden ons toch in het huis. We waren net vertrokken en toen stopte de auto ermee net voor een rotonde. Al gauw kwam er een hele rits auto’s achter ons te staan en moest ik uitstappen om de auto achter ons te gaan vertellen dat onze auto het niet meer deed. Gelukkig hadden we jonge, beschaafde mensen achter ons die alle begrip toonden dat we niet voort of terug konden. Na een minuut of 5-10 startte de auto weer en konden we weer verder. Toen pas begon de hele rij auto’s achter ons te toeteren. We besloten om naar huis te rijden, omdat we niet met een kapotte auto stil wilden staan op de snelweg of in een vreemde buurt. Thuis ploften we maar op de bank en hielden we een filmavondje.
Op woensdag hadden we geluk en reden we met onze Mazzi (onze Mazda) naar de garage. Ze vroegen wat er mis was met de auto. Tja, wat niet! Er zat een mega barst in de voorruit, de handrem deed het niet, de nummerplaat was los, de auto start vaak niet of valt zomaar uit tijdens het rijden. We hadden afgesproken om Nina (Duitsland) naar het vliegveld te gaan brengen, maar omdat onze auto nagekeken werd konden we deze niet meenemen. We kregen daarom een huurauto voor een dagje. Eindelijk een fatsoenlijke auto onder ons kont! Het was een automaat. Ik had hier nog nooit in gereden, maar na wat tips gehad te hebben van Juliette heb ik het ook geprobeerd.
Donderdag kregen we onze Mazzi (nog steeds met barst in de voorruit) weer terug. Rond vijf uur gingen Suzi, Cecile (nieuw NL-meisje), Juliette, Corne, Miranda, Tobias en ik naar V&A Waterfront om te gaan shoppen!Hierna gingen we eten bij een restaurantje daar. Mijn bestelling werd niet ineens opgenomen en daarom kon ik pas later bestellen. Hierdoor kreeg ik, ondanks we duidelijk hadden gevraagd ons eten tegelijk te krijgen, mijn eten pas toen de rest het al ophad. Maar goed, ook dat is Afrika!
Nu is het alweer vrijdag. Ik ben alweer 8 weken van huis af en over 7 weekjes alweer thuis. Ik ben dus over de helft! Tijd gaat best snel! Aan de ene kant het ik het hier heel erg naar mijn zin, omdat je de vrijheid hebt om zelf te bepalen hoe of wat. Maar toch mis ik mijn lieve Corne ook heel erg! Nog een paar weekjes volhouden, dus komt goed!
Foto’s volgen als internet het weer doet in ons huis.
X Ellen
-
31 Oktober 2014 - 10:36
Corne:
Hey lieverd, je moet ook denken al wat je hier schrijft naar ons dat nemen ze niet meer weg. En ik ben wel blij dat je zoveel al hebt meegemaakt en beleeft. Lieverd het aftelken is begonnen. De dagen worden korter maar ik mis jou ook schat. Gr xxxjes have fun -
31 Oktober 2014 - 11:46
Anja:
voor kapotte auto's moet je bij garage Robben zijn Ellen..... En niet bij Robben eiland -
31 Oktober 2014 - 15:30
Marleen:
Ha schone zus,
Wat een verhaal weer... Leuk!
Ff volhouden nog...
Groetjes en tot Skype -
01 November 2014 - 16:02
Jose:
Hoi hoi,
Alweer een leuk verslag met vele gezellige uitstapjes fijn dat het goed gaat met je,.
Geniet nog maar even voor je het weet ben je weer in biezenmortel( ook gezellig en mooi weer vandaag)
Het komt goed!!
Lieve groetjes frans en jose
-
01 November 2014 - 19:46
Miem:
Weer een leuk verhaal meske!!! xx -
07 November 2014 - 15:09
Ad En Annie:
Hallo Ellen
Je verhalen blijven spannend en leuk om te lezen ,wat jullie daar allemaal zien en meemaken . Is jullie autootje weer gerepareerd dat jullie weer veilig op pad kunnen ? Het is hier HERFST vandaag nat en koud dus geniet er nog maar effe van . En alweer een week verder dus zijn het er nog maar 6 voor je weer naar dit kikkerlandje komt . Ellen nog veel plezier en Leerzame dagen . Groetjes van ons x -
07 November 2014 - 19:38
Elleke:
Joo El! Alles goed? Zo te lezen heb je het erg naar je zin en maak je veel mee! Leuk om te lezen. Als je terug bent doen we gauw een drankje om weer bij te kletsen. Geniet er nog van! Xxx -
11 November 2014 - 16:52
Lizette:
Hee Ellen
Het blijven mooie verhalen die je schrijft! Geniet er nog heerlijk van daar. Een ervaring voor het leven!
X Lizette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
