Happy Halloween en Table Mountain

Vrijdag 31 oktober was het Halloween. Wij als Brabantse leken hadden wel zin in een verkleedpartijtje à la carnaval. ’s Middags hadden we aangeboden om Forex mee te gaan versieren. De spinnenwebben, skeletten, oogballen, spinnen en slangen vonden al gauw hun plaats door het gebouw. ’s Avonds begon het echte feestgedruis pas. Samen optutten in huis en littekens op je gezicht tekenen met make-up. Daarna emotieloze foto’s maken met de groep en op naar Forex! De meeste mensen waren verkleed zoals wij met carnaval zouden doen, maar dan met bloed, littekens en skeletten erbij. Er waren twee van Kenia afkomstige dj’s ingehuurd. Het was een leuk feestje, maar ook weer niet spetterend leuk. Maar goed, hebben we dat ook weer eens meegemaakt.

Zaterdag 1 november gingen onze 8 Amerikaanse huisgenoten weer terug naar huis. Wat een raar gevoel om van zoveel mensen in eens afscheid te moeten nemen. Mensen die ik twee maanden eerder niet kende en eigenlijk ook niet echt mocht op het begin, kunnen toch snel veel voor je gaan betekenen. Ik vond het dan ook lastig om ‘goodbye’ te zeggen. Zeker omdat we wisten dat die dag al nieuwe huisgenoten zouden komen. ’s Middags gingen Juliette en ik naar Green Market Square. Een craftmarkt in het midden van de stad, aan Longstreet. Op deze markt hadden ze zoveel leuke spulletjes! Het liefst wilde ik alles hebben! De marktkoopmannen weten je goed in te pakken. Je krijgt altijd een ‘special price’ omdat je uit het buitenland komt, omdat je toevallig hun eerste klant bent of omdat het te warm is en er dus weinig klanten zijn voor die dag. Ze gaan ook altijd net zo lang door met het verlagen van hun prijs, totdat jij, althans dat hopen ze, ja hebt gezegd en afrekent. Je kunt van ze afkomen door gewoon te zeggen dat je te weinig geld bij hebt of eerst gaat eten. Dan moet je wel doorlopen, anders dan blijven ze hun prijzen verlagen en ben je nog niet van ze af. Op de markt was een groep kinderen aan het dansen op het ritme van de djembé. Ik kon het natuurlijk niet laten om mijn halve camera vol te schieten met foto’s. Ook mocht ik met de kindjes op de foto, nadat ik ze natuurlijk wat geld had gegeven voor hun danskunsten. Ze waren zo schattig! Vooral de kleinste! Ik stak mijn duim naar hem op toen hij klaar was met dansen. Hij haalde zijn hand uit zijn zakje chips en stak zijn duim, die onder het kwijl en vastgeplakte chipskruimels zat, op naar mij. Zo lief! Ik vroeg nog aan de kinderen of ik er eentje van mee naar huis mocht nemen, maar helaas.
Na Green Market Square liepen Juliette en ik naar Bokaap. Dit is een wijk in Kaapstad waar de Moslim-gemeenschap is neergestreken. Hun huisjes zijn gekenmerkt door de mooiste, felle kleuren. Ik zei een bewoner dat de kleur van zijn huisje zo mooi was. Hij zegt: Jij bent mooi! Oké, het is dus weer bewezen. Mannen zijn slijmjurken, ook in Zuid-Afrika!
Eenmaal weer thuis hadden 5 Fransen hun intrek genomen in ons huis. Het huis voelde zo raar aan, zonder Amerikaans geschreeuw en met Frans gemompel. Een huisgenoot probeert erg goed mee te doen en mengt zich ook bij onze groep. Een andere huisgenoot zie je wel, maar praat amper. Dan is er nog een man van in de 40 die blijkbaar nooit heeft geleerd zichzelf voor te stellen. Maar geen probleem, want je ziet hem toch nooit. Ook zijn er twee meiden komen wonen. Eentje kan wel Engels, maar ze trekken veel met elkaar op waardoor je haar bijna niet ziet. Het andere meisje kan alleen ‘hi’ zeggen en meer moeite doet ze ook niet.. Een echte Fransoos dus!

Op zondag gingen we iets doen wat nog hoog op mijn to-do-lijstje stond en wat je moet doen als je Kaapstad hebt bezocht: de Tafelberg! Natuurlijk wilde ik niet via de toeristische weg naar de top, maar via de sportieve weg. Om 10 uur stonden Juliette, Corné, Miranda, Max (Nederland), Tobias (Denemarken), Thomas (Frankrijk), Suzy (Alaska) en ik in Kirstenbosch, aan de voet van de 1 kilometer hoge Tafelberg. Nu klinkt 1 kilometer niet ver, maar wel als je 1 kilometer alleen maar omhoog moet lopen over rotsen en continu aan het klimmen bent. Ik was dus al gauw helemaal bekaf en gesloopt. Ik vroeg me af waar ik aan was begonnen. Een tocht van minstens 3.5uur met een hete zon op je hoofd en een conditie van een stoeptegel. Ook voelde ik me een watje, omdat heel de groep ver voor mij liep en ik er achteraan sukkelde. Daarom heb ik heel de tijd kleine pauzes ingelast, zodat ik even op energie kon komen en mijn verzuurde benen wat rust kon gunnen. Tobias nam mijn tas van me over, ook al wilde ik dit niet. Maar regel nummer 1 was ‘houd jezelf niet groot als je het niet aan kunt’. Ik was dus verplicht mijn tas af te geven. Eerlijk gezegd ging het lopen daarna ook beter, omdat ik meer energie overhad. Na een dikke twee uur hadden we het moeilijkste stuk gehad en kwamen we aan bij een meer boven op de Tafelberg! Wie had dat gedacht! Hier hebben we een uur in het zand gelegen om bij te tanken. Hierna ging onze weg naar de top verder. De klim was minder zwaar dan het eerste stuk, maar toch was het nog best pittig. Ook omdat de zon natuurlijk harder was gaan schijnen. Het uitzicht werd steeds mooier. De stad en de zee kwamen achter de bossen tevoorschijn. Rond half vier kwam de top in zicht. We zagen namelijk veel mensen lopen op slippers en sneakers. Geen mensen die de Tafelberg echt beklommen hadden. Ik was zo ontzettend trots op mezelf dat ik dit gedaan had en had volgehouden. De 4.5e uur durende klim op route ‘Skeleton Gorge’ (zeg maar de rode piste) was zeker de moeite waard! Toch vonden we het iets teveel van het goede om ook weer naar beneden te lopen, dus, natuurlijk na wat fotosessies op de top, namen we de cable car terug naar beneden.
’s Avonds ging ik met Cecile naar Yvonne Hendriks haar huis. Ik was namelijk uitgenodigd voor een braai bij haar thuis. We hadden elkaar pas 1x meer gezien en dat was maar voor korte duur, dus het was leuk om ff bij te kletsen. Helaas konden we niet heel lang blijven, maar toch.

Iedereen in het huis was nog steeds van slag dat de Amerikanen weg waren en ook iedereen begon het dagelijkse uit eten in zijn portemonnee te voelen, dus besloten we om ‘Family diners’ te gaan maken. We hebben tweetallen gemaakt en elk tweetal is een keer in de 1.5e week aan de beurt om te koken. We eten dus nu drie keer in de week met zijn achten en soms zelfs tienen aan tafel. Dit is erg gezellig en iedereen trekt ook meer naar elkaar toe nu. Op woensdag was het de beurt aan Suzy en mij om te koken. Na twee maanden stond ik eindelijk weer eens iets fatsoenlijks te bereiden. Toch was het behelpen met onvoldoende kookgerei en zeer trage kookpitten.

Dinsdag was de laatste salsadansles. Voor het eerst vond ik het echt super goed gaan en stond ik versteld van mijn eigen danskunsten. We hebben er voor gekozen om niet verder te gaan met de lessen, omdat het zo’n verplichting is om te gaan en we de laatste les niet kunnen.

Woensdag was het een Engelse feestdag die hier ook werd gevierd: Guy Fawkes. We gingen hier met een groep heen: Corné, Juliette, Tasha (USA), John (Zweden), Grant (USA), Tobias (Denemarken), ons nieuwe huisgenootje Katharina (Duitsland), Max, Steven (USA), Hunter (USA), Kaitlyn (USA), Xavier (Frankrijk), Joan (Frankrijk), Suzy (Alaska) en ik. Niemand weet precies waar het over gaat, maar het heeft te maken dat ze de dood van een Engelse koning vieren met vuurwerk. Aan het strand bij Clifton was iedereen volop vuurwerk aan het afsteken. Het was super mooi en ook de Afrikanen vonden dat. Er waren de nodige ‘oohh’s en aahh’s’ te horen. Er was geen georganiseerd vuurwerk, dus iedereen deed maar wat. Op een gegeven moment viel er wat vuurwerk om en kwam het steeds dichterbij ons. Een mooi moment om weer naar huis te gaan dus.

Toen zat de negende week in Kaapstad er alweer op.