De kop is eraf!
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
13 September 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
De eerste week in Kaapstad zit erop. Vorige week vrijdagnacht hebben papa, mama en Corné me weggebracht naar het vliegveld in Düsseldorf. Het afscheid nemen was lastig, maar daarna kon het avontuur beginnen! Rond half zeven stegen we op om, je geloof het of niet, terug naar Nederland te vliegen. De vlucht van een half uurtje bracht ons naar Schiphol. Daar zouden we om 10:05u weer opstijgen om richting Cape Town te vliegen. We zaten in het vliegtuig en er werd omgeroepen dat er een technisch probleempje was, maar het zou snel opgelost zijn. Ongeveer een uur later werd ons medegedeeld dat de brandstofpomp kapot was en we niet gingen vliegen met dit vliegtuig. Er zou een nieuw vliegtuig geregeld worden. Dit vliegtuig moest echter nog gaan landen, schoongemaakt worden en aangevuld worden met eten.
Na wat te hebben gegeten op Schiphol, gingen we uiteindelijk om 15:00u de lucht in. De vlucht was lang, maar met films, eten en een beetje slaap kom je hem wel door. Rond 2:00u ’s nachts landden we in Cape Town, South-Africa!!
Gelukkig konden we zo door de douane en stond daar iemand ons op te wachten om ons naar onze Backpack te brengen. Deze mensen konden ons gelukkig ’s nachts ophalen, doordat we in Nederland al naar de organisatie hadden gebeld. Rond 3:00u kwamen we bij onze Backpack aan. Na een klim naar het stapelbed kon ik dan eindelijk in een bed gaan slapen.. Althans.. Ik kon niet slapen! Haha
Zaterdags wilden we een auto gaan huren. Wij op de bonnefooi met de taxi naar dat bedrijf, hebben ze geen auto voor ons! We liepen naar een ander bedrijf, maar die hadden ook niks staan. Ondertussen was een 6-jarig jongetje de halve showroom aan Juliette aan het verkopen. We besloten de taxi te bellen om ons naar een ander bedrijf te brengen. Al wachtende in een oud, gammel bushokje kwam de taxi niet opdagen. Opnieuw gebeld bleek dat de reservering helemaal niet doorgekomen was! Na een uur kwam de nieuwe taxi ons ophalen, maar het bedrijf was al dicht. Toen zijn we teruggegaan naar de Backpack en ’s avonds lekker uit eten geweest.
Op zondag gingen we nogmaals een poging doen om een auto te huren. Er was er een vrij, maar deze bleek toch best duur te zijn. We liepen naar V&A Waterfront en besloten daar de auto toch maar niet te pakken en bij RentaCheapie te huren (het bedrijf waar ze zaterdags niets hadden staan). Bij V&A Waterfront hebben we gezellig wat geshopt en winkels gekeken. Ook zijn we naar Green Point gelopen. Dit is het WK stadium van 2010. Het lijkt een mooi stadium, maar eigenlijk zijn er gewoon netten tegen de buitenkant aan gehangen. We liepen door naar het strand, waar we even uitgewaaid hebben. Terug bij V&A Waterfront was een Afrikaanse muziekgroep aan het spelen. Ze waren in klederdracht en zagen er echt cool uit! Op de muziek kon je niet goed stil blijven staan, ik niet in ieder geval! We pakten de taxi weer naar huis, maar die vent probeerde ons op te lichten. De meter bleef oplopen ook al stonden we stil. Door een wisseltruc werd de rekening ineens veel duurder. Ik ging met hem in discussie en trok zelfs het geld uit z’n handen.. oeps, niet zo slim! Toch had hij wel door dat hij ons niet op kon lichten, dus hoefden we uiteindelijk minder te betalen.
Maandag hadden we onze eerste meeting in het ziekenhuis. Door de taxi werden we afgezet op de ambulance-ingang. We moesten ons voorstellen in een ruimte waar alle Operational Managers (unithoofd van een afdeling) zaten. Daarna hadden we een meeting met de Clinical Facilitators. Zij hebben de verantwoordelijkheid over verschillende afdelingen en dus over verschillende Operational Managers. Deze Clinical Facilitators gaan ons helpen om de verpleegkundigen op de afdelingen meer zelfstandig te maken in het e-learning programma. We kregen een rondleiding over hun afdelingen en moesten met de lift. Van de vorige groep hadden we gehoord dat je niet met de lift moest gaan omdat daar tuberculose in kon hangen. Ik stond dus mijn adem in te houden in de lift, maar dit was niet zo makkelijk! De afdelingen zijn erg oud en niet-privacy-gericht. Er zijn twee 6-persoonsruimtes met daartussen de zusterpost. Daarnaast is er nog een aparte 6-persoonskamer en 4 een-persoonskamer, bijvoorbeeld ter isolatie van de patiënt. De medicijnkar en computer met röntgenfoto’s staan op de gang, waardoor iedereen erbij kan. Een patiënt zat mij aan te kijken, dus ik zwaaide naar hem. Hij begon allemaal te seinen naar mij en gebaren te maken. Ik snapte er niks van, maar bleef maar staan waar ik stond!
’s Middags konden we onze auto ophalen bij RentaCheapie. We kregen een Volkswagen Chico. Die auto’s zijn in Nederland rijp voor de sloop, maar hier rijdt half Kaapstad er in rond! Ik ging proberen te rijden, maar dat valt nog niet mee! Ten eerste moet je links rijden. Dit betekent niet alleen aan de linkerkant van de weg, maar je moet ook de kruising en de rotondes links pakken. Even wennen dus! In Nederland hebben we vlakke wegen, maar hier is alles bult op en bult af. De pedalen had ik nog niet onder controle, dus ik wist niet goed hoe op te trekken. Het gevolg hiervan was dat we na 100 meter al met een rokende motor langs de kant van de weg stonden. En stinken dat die auto deed! Ik dacht echt dat die auto tot de grond af zou branden!
Dinsdag hadden we een meeting met Zenobia van BD. Zij gaat ons helpen met de handelingen en wij kregen les van haar over IntraVeneuze therapie (infusie dus). We besloten nog een stukje te gaan rijden om te wennen aan de auto en de manier van autorijden. Deze keer ging het bij mij wel goed en ik heb best wel een eind gereden. Hier in Kaapstad staan allemaal ‘zielige’ mensen bij de kruising om te bedelen om geld of eten. Hierdoor hebben wij de deuren op slot tijdens het rijden en draaien we gauw de ramen dicht als we bij een kruising aankomen. We hadden net een zak chips gehaald en zaten deze in de auto op te eten. Een bedelaar vroeg om eten, maar wij knikten nee. Toen gingen we heel opzichtig chips eten in de auto.. Beetje mensen plagen mag wel, toch?
’s Avonds aten we bij Boeriewors.. een soort hotdog met de vulling en vlees wat je zelf kunt kiezen. We kregen nog een shotje aangesmeerd met Amarula, een Afrikaanse likeur.
We zouden het Nursing Management ontmoeten op woensdag. Vroeg ons bed uit in het ziekenhuis te zijn. Helaas, de afspraak was dubbel gepland waardoor we weer naar de Backpack konden gaan. Daar hebben we wat rond gehangen en toen zijn we overgehuisd naar ons onderkomen voor de komende maanden, de Lower Main Road. Het zijn kleine kamers, maar je hebt wel volop kastruimte. Mijn kamer is erg donker en heb maar 1 raam wat open kan. Het was wel even spannend om te verhuizen, want je weet niet waar je terecht gaat komen. Het is wel fijn om een eigen plek te hebben waar je je kunt terugtrekken en geen rekening hoeft te houden met 7 anderen op je kamer als in de Backpack.
Donderdag hebben we wat aan school gewerkt. Jaja, we doen hier ook nog zinnige dingen! ’s Middags mochten we meelopen met Sharon van de Outpatients (OPD). Eerst woonden we een les bij over een ziektebeeld. Toen we ons voorstelden aan deze verpleegkundgen en studenten, vroeg Sharon Serelina wie er mee wilde doen aan ons e-learning programma. Iedereen zat elkaar raar aan te kijken en niemand stak zijn hand op.
OPD zijn de poliklinieken van het ziekenhuis. Dit is een apart gebouw. Het rare van OPD is ook dat de doelgroep patiënten dagelijks wisselt. Op maandag komen bijvoorbeeld de cardiale patiënten, terwijl op dinsdag de longpatiënten komen. Soms komen er zelfs twee doelgroepen op één dag, in twee dagdelen dus.
’s Avonds hadden we bij de Mexicaan gegeten (jamjam) en liepen we langs een tentje. Daar zat een man dwarsfluit te spelen. Ik kon natuurlijk niet doorlopen! Ik heb met die man staan buurten en mocht ook even spelen!
Op vrijdag kregen we wederom een rondleiding door het ziekenhuis. Dit keer van sister Theresa Wulff. We kregen veel afdelingen in het ziekenhuis te zien (onder andere cardiochirurgie, neurochirurgie, chirurgie, orthopedie en KNO). Patiënten zitten hier met zijn allen op de gang te wachten, totdat ze bij de arts geroepen worden. Sommige zitten te slapen en kijken ons, als lange blanken, raar aan. Naast de afdelingen kregen we ook de studieruimtes voor studenten te zien. Wat krakkemikkig als je dat vergelijkt met onze lesruimtes!
De eerste week zit er dus op. De week is snel voorbij gegaan en dat is een goed teken! Het is nog wel erg wennen: de cultuur, de Engelse taal met zijn Afrikaanse accenten, het links lopen en rijden en een nieuwe plek. Toch denk ik wel dat het went en ben ik nog steeds blij dat ik deze stap heb gezet! Gelukkig is er veel contact met het thuisfront door de social media, wat het denk ik ook wel wat makkelijker maakt om jezelf niet zo ver van huis te voelen.
Onze huisgenoten (totaal 17 man) komen overal vandaan: Amerika, Noorwegen, Zweden, Denemarken, Duitsland en ook uit Zuid-Afrika zelf. Ik vind het nog wat lastig om contact met hun te hebben, omdat mijn brabbel-Engels nog niet op en top is, maar ik ga wel gesprekken met ze aan. Ik ga het niet uit de weg.
De mentaliteit in het ziekenhuis vind ik best wel anders dan bij ons. Iedereen begroet hier elkaar 100 keer met ‘mornings mornings mornings’ en is heel bescheiden.
Het Afrikaanse geld (de Rand) is echt goedkoop vergeleken met de euro. Zo kun je hier uit eten voor €12,-. Je krijgt dan een hoofdgerecht, toetje en 2 glazen wijn. In Nederland heb je voor dat geld amper een hoofdgerecht!
Dit weekend gaan we de toerist uithangen, want er is zoveel te doen in Kaapstad. Ik heb nog niet echt het idee dat we al dingen gezien hebben, omdat we deze week echt georiënteerd hebben op het ziekenhuis en dingen daarvoor gedaan hebben.
Hopelijk zijn jullie niet in slaap gevallen tijdens of na het lezen van deze lap tekst! Ik zou het leuk vinden als jullie een reactie achterlaten op dit verslag en mij volgen op mijn avontuur in Kaapstad!
X Ellen
Na wat te hebben gegeten op Schiphol, gingen we uiteindelijk om 15:00u de lucht in. De vlucht was lang, maar met films, eten en een beetje slaap kom je hem wel door. Rond 2:00u ’s nachts landden we in Cape Town, South-Africa!!
Gelukkig konden we zo door de douane en stond daar iemand ons op te wachten om ons naar onze Backpack te brengen. Deze mensen konden ons gelukkig ’s nachts ophalen, doordat we in Nederland al naar de organisatie hadden gebeld. Rond 3:00u kwamen we bij onze Backpack aan. Na een klim naar het stapelbed kon ik dan eindelijk in een bed gaan slapen.. Althans.. Ik kon niet slapen! Haha
Zaterdags wilden we een auto gaan huren. Wij op de bonnefooi met de taxi naar dat bedrijf, hebben ze geen auto voor ons! We liepen naar een ander bedrijf, maar die hadden ook niks staan. Ondertussen was een 6-jarig jongetje de halve showroom aan Juliette aan het verkopen. We besloten de taxi te bellen om ons naar een ander bedrijf te brengen. Al wachtende in een oud, gammel bushokje kwam de taxi niet opdagen. Opnieuw gebeld bleek dat de reservering helemaal niet doorgekomen was! Na een uur kwam de nieuwe taxi ons ophalen, maar het bedrijf was al dicht. Toen zijn we teruggegaan naar de Backpack en ’s avonds lekker uit eten geweest.
Op zondag gingen we nogmaals een poging doen om een auto te huren. Er was er een vrij, maar deze bleek toch best duur te zijn. We liepen naar V&A Waterfront en besloten daar de auto toch maar niet te pakken en bij RentaCheapie te huren (het bedrijf waar ze zaterdags niets hadden staan). Bij V&A Waterfront hebben we gezellig wat geshopt en winkels gekeken. Ook zijn we naar Green Point gelopen. Dit is het WK stadium van 2010. Het lijkt een mooi stadium, maar eigenlijk zijn er gewoon netten tegen de buitenkant aan gehangen. We liepen door naar het strand, waar we even uitgewaaid hebben. Terug bij V&A Waterfront was een Afrikaanse muziekgroep aan het spelen. Ze waren in klederdracht en zagen er echt cool uit! Op de muziek kon je niet goed stil blijven staan, ik niet in ieder geval! We pakten de taxi weer naar huis, maar die vent probeerde ons op te lichten. De meter bleef oplopen ook al stonden we stil. Door een wisseltruc werd de rekening ineens veel duurder. Ik ging met hem in discussie en trok zelfs het geld uit z’n handen.. oeps, niet zo slim! Toch had hij wel door dat hij ons niet op kon lichten, dus hoefden we uiteindelijk minder te betalen.
Maandag hadden we onze eerste meeting in het ziekenhuis. Door de taxi werden we afgezet op de ambulance-ingang. We moesten ons voorstellen in een ruimte waar alle Operational Managers (unithoofd van een afdeling) zaten. Daarna hadden we een meeting met de Clinical Facilitators. Zij hebben de verantwoordelijkheid over verschillende afdelingen en dus over verschillende Operational Managers. Deze Clinical Facilitators gaan ons helpen om de verpleegkundigen op de afdelingen meer zelfstandig te maken in het e-learning programma. We kregen een rondleiding over hun afdelingen en moesten met de lift. Van de vorige groep hadden we gehoord dat je niet met de lift moest gaan omdat daar tuberculose in kon hangen. Ik stond dus mijn adem in te houden in de lift, maar dit was niet zo makkelijk! De afdelingen zijn erg oud en niet-privacy-gericht. Er zijn twee 6-persoonsruimtes met daartussen de zusterpost. Daarnaast is er nog een aparte 6-persoonskamer en 4 een-persoonskamer, bijvoorbeeld ter isolatie van de patiënt. De medicijnkar en computer met röntgenfoto’s staan op de gang, waardoor iedereen erbij kan. Een patiënt zat mij aan te kijken, dus ik zwaaide naar hem. Hij begon allemaal te seinen naar mij en gebaren te maken. Ik snapte er niks van, maar bleef maar staan waar ik stond!
’s Middags konden we onze auto ophalen bij RentaCheapie. We kregen een Volkswagen Chico. Die auto’s zijn in Nederland rijp voor de sloop, maar hier rijdt half Kaapstad er in rond! Ik ging proberen te rijden, maar dat valt nog niet mee! Ten eerste moet je links rijden. Dit betekent niet alleen aan de linkerkant van de weg, maar je moet ook de kruising en de rotondes links pakken. Even wennen dus! In Nederland hebben we vlakke wegen, maar hier is alles bult op en bult af. De pedalen had ik nog niet onder controle, dus ik wist niet goed hoe op te trekken. Het gevolg hiervan was dat we na 100 meter al met een rokende motor langs de kant van de weg stonden. En stinken dat die auto deed! Ik dacht echt dat die auto tot de grond af zou branden!
Dinsdag hadden we een meeting met Zenobia van BD. Zij gaat ons helpen met de handelingen en wij kregen les van haar over IntraVeneuze therapie (infusie dus). We besloten nog een stukje te gaan rijden om te wennen aan de auto en de manier van autorijden. Deze keer ging het bij mij wel goed en ik heb best wel een eind gereden. Hier in Kaapstad staan allemaal ‘zielige’ mensen bij de kruising om te bedelen om geld of eten. Hierdoor hebben wij de deuren op slot tijdens het rijden en draaien we gauw de ramen dicht als we bij een kruising aankomen. We hadden net een zak chips gehaald en zaten deze in de auto op te eten. Een bedelaar vroeg om eten, maar wij knikten nee. Toen gingen we heel opzichtig chips eten in de auto.. Beetje mensen plagen mag wel, toch?
’s Avonds aten we bij Boeriewors.. een soort hotdog met de vulling en vlees wat je zelf kunt kiezen. We kregen nog een shotje aangesmeerd met Amarula, een Afrikaanse likeur.
We zouden het Nursing Management ontmoeten op woensdag. Vroeg ons bed uit in het ziekenhuis te zijn. Helaas, de afspraak was dubbel gepland waardoor we weer naar de Backpack konden gaan. Daar hebben we wat rond gehangen en toen zijn we overgehuisd naar ons onderkomen voor de komende maanden, de Lower Main Road. Het zijn kleine kamers, maar je hebt wel volop kastruimte. Mijn kamer is erg donker en heb maar 1 raam wat open kan. Het was wel even spannend om te verhuizen, want je weet niet waar je terecht gaat komen. Het is wel fijn om een eigen plek te hebben waar je je kunt terugtrekken en geen rekening hoeft te houden met 7 anderen op je kamer als in de Backpack.
Donderdag hebben we wat aan school gewerkt. Jaja, we doen hier ook nog zinnige dingen! ’s Middags mochten we meelopen met Sharon van de Outpatients (OPD). Eerst woonden we een les bij over een ziektebeeld. Toen we ons voorstelden aan deze verpleegkundgen en studenten, vroeg Sharon Serelina wie er mee wilde doen aan ons e-learning programma. Iedereen zat elkaar raar aan te kijken en niemand stak zijn hand op.
OPD zijn de poliklinieken van het ziekenhuis. Dit is een apart gebouw. Het rare van OPD is ook dat de doelgroep patiënten dagelijks wisselt. Op maandag komen bijvoorbeeld de cardiale patiënten, terwijl op dinsdag de longpatiënten komen. Soms komen er zelfs twee doelgroepen op één dag, in twee dagdelen dus.
’s Avonds hadden we bij de Mexicaan gegeten (jamjam) en liepen we langs een tentje. Daar zat een man dwarsfluit te spelen. Ik kon natuurlijk niet doorlopen! Ik heb met die man staan buurten en mocht ook even spelen!
Op vrijdag kregen we wederom een rondleiding door het ziekenhuis. Dit keer van sister Theresa Wulff. We kregen veel afdelingen in het ziekenhuis te zien (onder andere cardiochirurgie, neurochirurgie, chirurgie, orthopedie en KNO). Patiënten zitten hier met zijn allen op de gang te wachten, totdat ze bij de arts geroepen worden. Sommige zitten te slapen en kijken ons, als lange blanken, raar aan. Naast de afdelingen kregen we ook de studieruimtes voor studenten te zien. Wat krakkemikkig als je dat vergelijkt met onze lesruimtes!
De eerste week zit er dus op. De week is snel voorbij gegaan en dat is een goed teken! Het is nog wel erg wennen: de cultuur, de Engelse taal met zijn Afrikaanse accenten, het links lopen en rijden en een nieuwe plek. Toch denk ik wel dat het went en ben ik nog steeds blij dat ik deze stap heb gezet! Gelukkig is er veel contact met het thuisfront door de social media, wat het denk ik ook wel wat makkelijker maakt om jezelf niet zo ver van huis te voelen.
Onze huisgenoten (totaal 17 man) komen overal vandaan: Amerika, Noorwegen, Zweden, Denemarken, Duitsland en ook uit Zuid-Afrika zelf. Ik vind het nog wat lastig om contact met hun te hebben, omdat mijn brabbel-Engels nog niet op en top is, maar ik ga wel gesprekken met ze aan. Ik ga het niet uit de weg.
De mentaliteit in het ziekenhuis vind ik best wel anders dan bij ons. Iedereen begroet hier elkaar 100 keer met ‘mornings mornings mornings’ en is heel bescheiden.
Het Afrikaanse geld (de Rand) is echt goedkoop vergeleken met de euro. Zo kun je hier uit eten voor €12,-. Je krijgt dan een hoofdgerecht, toetje en 2 glazen wijn. In Nederland heb je voor dat geld amper een hoofdgerecht!
Dit weekend gaan we de toerist uithangen, want er is zoveel te doen in Kaapstad. Ik heb nog niet echt het idee dat we al dingen gezien hebben, omdat we deze week echt georiënteerd hebben op het ziekenhuis en dingen daarvoor gedaan hebben.
Hopelijk zijn jullie niet in slaap gevallen tijdens of na het lezen van deze lap tekst! Ik zou het leuk vinden als jullie een reactie achterlaten op dit verslag en mij volgen op mijn avontuur in Kaapstad!
X Ellen
-
13 September 2014 - 10:34
Josine:
Hallo ellen,
Wat fijn dat je het naar je zin hebt en dat je het gevoel hebt dat het wel goed gaat komen. Ik heb er alle vertrouwen in zuster ellen!
Veel plezier dit weekend met de tourist uit te hangen!
Succes komende week!
Groetjes josine -
13 September 2014 - 10:37
Leon:
Geweldig verhaal Ellen. Het gaat helemaal goed komen.
Veel plezier daar!!!! En we blijven je volgen. -
13 September 2014 - 11:10
Margo :
Leuk Ellen! Hopelijk vliegt de tijd daar, heel veel succes en vergeet niet te genieten naast het harde werken!! X Margo -
13 September 2014 - 11:39
Ria Kuijpers:
Wow Ellen, heel verhaal, wat een belevenissen, en wat een mooie foto's.
Geniet van deze ervaring, en ik ga je zeker volgen!
Fijne tijd daar...
groetjes, Ria -
13 September 2014 - 12:38
Corne:
Hey lieverd, je hebt al veel tegen me verteld maar dit is een geweldig mooi verhaal. Ik ben blij dat je geniet van de cultuur daar. Ik spreek je snel weer en we zij weer benieuwd na je volgend verhaal. Gr xxxxjes corne -
13 September 2014 - 12:52
Peter Van Doren:
Nice! Have Fun!! -
13 September 2014 - 19:22
Lizette:
Mooi verhaal meid! Nou dat gaat wel goed komen met jouw daar, zeker weten!
Succes de komende week hè!
Xxx Lizette -
14 September 2014 - 12:35
Annette:
Hoi Ellen,
Leuk wat je allemaal beleefd! Geweldig.
Ga genieten maar doe wel een beetje voorzichtig!
groetjes Annette XXX
-
14 September 2014 - 13:33
Marleen:
Ha Ellen,
Wat een verhaal.... Kei leuk om te lezen hoe je het daar gaat! Blijven je volgen!
Heel veel succes nog!
XXX. Ons -
14 September 2014 - 16:44
Anja:
Hoi Ellen,
Wat een mooi verslag. Veel succes daar en geniet van deze mooie tijd.
Groetjes Anja -
15 September 2014 - 09:12
Marleen Kusters:
Hoi Ellen,
Leuk hoor al die verhalen! Natuurlijk is het even wennen, maar dat komt later vanzelf wel goed. Alleen geen ruzie maken met taxichauffeurs hè :)
Veel succes en plezier nog daar. Ik blijf je volgen.
Groetjes, Marleen. -
15 September 2014 - 23:53
Mama:
Hoi Ellen,
het is inderdaad een flinke lap tekst.
Ben blij dat je het zo naar je zin hebt.
Geniet er van.
groeten
papa, mama, erik sandra -
16 September 2014 - 16:36
Oma:
Hoi Ellen,
Wat een verhaal. Blijf de komende tijd net zo enthousiast als in je verslag.
Je hebt al meer gezien als wij. Pas goed op jezelf en veel plezier.
succes met je stage.
opa en oma -
16 September 2014 - 18:35
Anja Robben:
He Ellen,
Wat een leuk verslag!
Je moedertje was bij mij op bezoek ivm mijn verjaardag, en ze vertelde dat je ontzettend leuke verslagen schrijft.... Ik werd dus benieuwd....
Maar ze heeft gelijk. Ik geloof ook wel dat er heel wat te vertellen is in dat land waar alles toch echt heel anders is dan hier.
Veel plezier, en tot het volgende verhaal -
17 September 2014 - 09:17
Annie En Ad Van Iersel:
Hoi Ellen
Heel wat leesvoer heb je voor ons leuk om je te volgen .Kijk je wel een beetje uit met die taxi chauffeurs !!! Geniet van je verblijf daar het is weer zo voorbij . Veel plezier daar .
Groetjes van ons -
17 September 2014 - 14:38
Vera:
Leuk dat je de eerste ervaringen deelt met ons! Al flink afgezien, maar die mensen met jullie ook volgens mij ;) Geniet er van, en natuurlijk naast al het werken ook flink de toerist uithangen! Enjoy !! xx -
18 September 2014 - 22:15
Toos:
Hoi Ellen,
So, hier moet je inderdaad even voor gaan zitten.
Wel super leuk om te lezen:)Je kan net zo goed schrijven als praten veeeeeel ha,ha ;)
Leuk wat je al allemaal beleefd hebt, wel goed op jezelf passen hoor, het is geen Nederland.
Groetjes van Theo en mij. -
20 September 2014 - 18:37
Jose Van Den Oetelaar:
Hoi ellen
Leuk om je verslagen te lezen en zo met ons je ervaringen te delen.
We blijven je volgen totdat je weer in biezenmortel bent!!!
HEEEEEEl VEEEEEEEL plezier!!!!!
Groetjes frans en Jose
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
